Nieoczekiwane odkrycie na Marsie zwiększa szanse na jego kolonizację

Kategorie: 

Źródło: dreamstime.com

Nowe odkrycie astrofizyków  wskazuje na to, że promieniowanie słoneczne nie dociera do powierzchni Marsa z taką ilością jak nam się wydawało. Wiadomo, że Czerwona Planeta nie posiada pola magnetycznego, które w naturalny sposób chroni nas przed wpływem promieni z kosmosu, ale zachodzą tam inne procesy, które dają szansę podejrzewać, że ludzie przebywający na powierzchni nie będą musieli tylko kryć się w korytarzach lawowych, ale będą też mieli szansę przetrwać na powierzchni nawet podczas burzy słonecznej.

 

Dziś Mars to zimny, lodowaty i suchy pustynny świat z bardzo rzadką atmosferą, ale 3-4 miliardy lat temu, Czerwona Planeta miała na powierzchni dużo wody w stanie ciekłym i działającą cyrkulację atmosferyczną. To wskazuje na to, że atmosfera była kiedyś gęstsza, zachowywała wilgoć i zapewnienia odpowiednią temperaturę ze względu na stały efekt cieplarniany. Uważa się, że problem Marsa leży w małych rozmiarach jądra, oraz braku warstwy płynnego żelaza i niklu, które mogłoby poprzez ruch wytworzyć efekt dynama skutkujący wytworzeniem pola magnetycznego.

 

Prawdopodobnie wewnętrzne dynamo Marsa zatrzymało się, co skutkowało zanikiem silnego pola magnetycznego. W rezultacie planeta szybko straciła najpierw gęstą atmosferę, a wkrótce również wodę. Jednak nowa praca szwedzkich astronomów sugeruje nieco inny obraz. Wydaje się, że Czerwona Planeta nie jest aż tak bezbronna przed wiatrem słonecznym. Uważa się, że część promieniowania słonecznego jonizuje cząsteczki w górnej cześci pozostałości marsjańskiej atmosfery. Prądy wywoływane przez jony z kolei indukują pole magnetyczne. Wcześniej założono, że pola te nie wytwarzają żadnej znaczącej ochrony przed wiatrem słonecznym, ale Robin Ramstad i jego koledzy ze szwedzkiego Instytutu Fizyki Kosmicznej wykazali, że tak nie jest.

 

Naukowcy wykorzystali dane czujnika cząstek ASPERA-3, która działa na pokładzie sondy ESA w ramach misja Mars Express. Strumień jonów został zarejestrowany, a obserwacje te korelowały z aktywnością słoneczną. Okazało się, że poziom promieniowania ultrafioletowego silnie wpływa na natężenie przepływu jonów, ale wiatr słoneczny prawie w ogóle. Według astronomów, wymaga to ponownego rozpatrzenia możliwego tempa utraty marsjańskiej atmosfery.

 

Z nowych danych wynika, że marsjańska atmosfera przez 3,9 mld lat mogła stracić nie więcej niż 0,01 bar ciśnienia. Więc skoro obecnie atmosfera Marsa ma ciśnienie na poziomie właśnie 0,01 bara to trzeba wyjaśnić, jak to możliwe, że istniał tam efekt cieplarniany, którego skutki geologiczne dostrzegamy skoro wiadomo, że do jego powstania potrzebne jest ciśnienie atmosferyczne przynajmniej o wielkosci 1 bar. Zatem jak to wszystko zniknęło skoro nie jest to robota wiatru słonecznego? Odpowiedz na to pytanie może być kluczowa dla powodzenia śmiałych planów kolonizacji Marsa przez ludzi.

 

 

Ocena: 

4
Średnio: 3.5 (2 votes)
Opublikował: admin
Portret użytkownika admin

Redaktor naczelny i założyciel portalu zmianynaziemi.pl a także innemedium.pl oraz wielu innych. Specjalizuje się w tematyce naukowej ze szczególnym uwzględnieniem zagrożeń dla świata. Zwolennik libertarianizmu co często wprost wynika z jego felietonów na tematy bieżące. Admina można również czytać na Twitterze   @lecterro


Komentarze

Portret użytkownika NIEDŹWIEDŹ

Teraz będą podawać fałszywe,

Teraz będą podawać fałszywe, lub półprawdziwe informacje na temat marsa. To, co tam odkryli nie może być podane do opinii publicznej, ponieważ zrujnowało by to cały system kłamstw elit. Być może już nawet byli na marsie ,nikt nie może tego zweryfikować. Prawdy pewnie i tak sie nigdy nie dowiemy ,jak z księżycem .Niby wszyscy coś wiedzą, a nikt nie może tego potwierdzić.Są tylko małe poszlaki. Pewnym jest ,że wszystkiego się nam nie mówi i nigdy prawda nie wyjdzie na jaw.

Portret użytkownika ono mat opeja

To parcie na Marsa ostatnimi

To parcie na Marsa ostatnimi czasy, poparte zaklamanymi uzywaczami imienia Tesli i jego idei, polityczna wola, i propaganda hollyzludna wyglada na rozpoczecie wysylania ludzi na Marsa, jak na Ksiezyc, tylko ze teraz hurtowo. Nowy cel dla ludzkosci. Wspolny. Bo korna innych problemow na Ziemi brak.

 

Portret użytkownika ono mat opeja

cyt.: -"Wiadomo, że Czerwona

cyt.: -"Wiadomo, że Czerwona Planeta nie posiada pola magnetycznego, które w naturalny sposób chroni nas przed wpływem promieni z kosmosu, ..."

Czy Mars potrafi sciagnac dwie satelity "naturalne" bez zasad rzadzacych polem elektromagnetycznym? Grawitacja? Fizyka kwantowa? Kwarki? itd...

Kosmos, wg tego co nam daje wiedza to swiat, w ktorym przenikaja sie czastki energatyczne. Kwestia jak sa indukowane. I tu spiny dodatnie, spiny ujemne, czasteczki elementarne, badane w CERNie, i inne hocki klocki na MITach, czy darpach. Mars nie mial magnetyzmu i......... sie korwa sie przyciagnelly. Bez magnetyzmu. Bez jaj... Wink

Soczewkowanie grawitacyjne.... Sygnal radiowy, niewazne jakiej bedzie freklencji, bazuje na impulsach elektrycznych odpowiedniej czestotliwosci i modulacji. Teorie, teoriami, a nauka swoje mowi. Ze to wciaz teorie. Wink

 

"Przeciwstawiać się zbliżeniu Polaków i Rosjan, podsycać ich wrogość do siebie, pamiętając, że sojusz rosyjsko-polski jest zagrożeniem dla Ukrainy" Fragm.uchwały OUN z 22.VI.1990

Portret użytkownika sceptyyk

Drogi kolego służę pomocą i

Drogi kolego służę pomocą i podaje Ci rękę w celu wyciągnięcia Cię z głupoty.  :)))  Wyszukałem dla Ciebie jedyne wiarygodne żródlo tzn rosyjską branżową stronę dla ichnych kosmonautów  :)  Zapodane u nich dane pochodzą z ich badań, wykonanych przez ich sondy i lądowniki.                                                                                                                                     "

Skład chemiczny . 
Głównym składnikiem atmosfery Marsa jest dwutlenek węgla. Kondensacja w czapach polarnych zimą i parowanie latem powodują, że ilość tego gazu w atmosferze ulega sezonowym wahaniom. Azot, który jest głównym składnikiem atmosfery ziemskiej, w atmosferze Marsa wynosi zaledwie kilka procent.Mniej obfite składniki atmosfery są reprezentowane przez tlenek węgla, tlen, ozon i wodę. Tlenek węgla (CO) jest produktem fotodysocjacji i wynosi 8 · 10-4-4od stężenia CO 2 . Tlen molekularny (O2) pojawia się w wyniku fotodysocjacji zarówno CO2, jak i H2O w górnej atmosferze Marsa. W tym przypadku tlen dyfunduje do niższych warstw atmosfery, gdzie jego stężenie osiąga 1,3 × 10-3 od prawie powierzchniowego stężenia CO2. Ilość ozonu zmienia się znacznie w zależności od temperatury powierzchni.
Zawartość H 2 O w marsjańskiej atmosferze jest około 100 do 200 razy mniejsza niż w atmosferze najbardziej suchych obszarów Ziemi i wynosi 10-30 μm wytrąconej kolumny wody. Sezonowe i dobowe wahania pary wodnej mieszczą się w przedziale 1-100 μm. Tak więc zimą atmosfera jest prawie "sucha". Para wodna pojawia się w nim na wiosnę, a do połowy lata jego ilość osiąga maksimum, po zmianach temperatury powierzchni. W okresie letnio-jesiennym para wodna jest stopniowo redystrybuowana, a jej zawartość przesuwa się maksymalnie z północnego regionu polarnego na równikowe szerokości geograficzne.Jednocześnie całkowita globalna zawartość par w atmosferze (zgodnie z danymi Viking-1) pozostaje w przybliżeniu stała i odpowiada 1,3 km 3 lodu.Maksymalna zawartość H 2 O (100 mikronów strąconej wody, równa 0,2% objętości) została zarejestrowana latem powyżej ciemnego obszaru otaczającego północną szczątkową czapkę polarną. O tej porze roku atmosfera musi być pokryta lodem z czapy polarnej, zwykle bliskiej nasycenia.
 
Zjawiska kondensacji . 
Formacje o charakterze kondensacyjnym, które okresowo występują w atmosferze Marsa, są reprezentowane przez białe chmury, a także mgły (lub mgły) i polarną mgiełkę. Jeśli pierwsze zostały odkryte nawet podczas obserwacji teleskopowych, te ostatnie zostały odkryte dzięki sondom kosmicznym. Chmury obserwowane na wysokich poziomach atmosfery (ponad 20 km) powstają w wyniku kondensacji CO 2 . Ten sam proces odpowiada za powstawanie niskich chmur obszarów polarnych.                                                                                                                                         
 
Химический состав.
Основной компонент атмосферы Марса - углекислый газ. Конденсация в полярных шапках зимой и испарение летом приводят к тому, что количество этого газа в атмосфере испытывает сезонные колебания. Азот, являющийся основным компонентом атмосферы Земли, в атмосфере Марса составляет лишь около нескольких процентов. Менее обильные составляющие атмосферы представлены оксидом углерода, кислородом, озоном и водой. Оксид углерода (СО) является продуктом фотодиссоциации и составляет 8·10-4-4 от концентрации СО2. Молекулярный кислород (O2) появляется в результате фотодиссоциации как CO2, так и Н2О в верхней атмосфере Марса. При этом кислород диффундирует в более низкие слои атмосферы, где его концентрация достигает 1,3·10-3 от приповерхностной концентрации С02. Количество озона сильно меняется в зависимости от температуры поверхности.
Содержание H2O в атмосфере Марса примерно в 100 - 200 раз меньше, чем в атмосфере самых сухих регионов Земли, и составляет 10 - 30 мкм осажденного столба воды. Сезонные и суточные вариации водяного пара находятся в пределах 1 - 100 мкм. Так, зимой атмосфера практически «сухая». Водяной пар появляется в ней весной, и к середине лета его количество достигает максимума, следуя за изменениями температуры поверхности. В течение периода лето - осень водяной пар постепенно перераспределяется, причем максимум содержания его перемещается от северной полярной области к экваториальным широтам. При этом общее глобальное содержание пара в атмосфере (по данным «Викинга-1») остается приблизительно постоянным и эквивалентным 1,3 км3 льда. Максимальное содержание Н2О (100 мкм осажденной воды, равное 0,2 объемных Wacko было зафиксировано летом над темным районом, опоясывающим северную остаточную полярную шапку. В это время года атмосфера надо льдом полярной шапки обычно близка к насыщению.
 
Конденсационные явления.
Образования конденсационной природы, периодически существующие в атмосфере Марса, представлены белыми облаками, а также туманами (или дымками) и полярной мглой. Если первые были обнаружены еще при телескопических наблюдениях, то вторые открыты благодаря космическим аппаратам. Облака, наблюдаемые на высоких уровнях атмосферы (более 20 км), образуются в результате конденсации CO2. Этот же процесс ответствен за формирование низких облаков полярных областей.
                                                  www.astronaut.ru/bookcase/books/kuzmin/text/04.htm                                       Pozdrawiam i życzę miłej lektury w poszukiwaniach   :)

Strony

Skomentuj