Na Grenlandii odkryto strukturę, którą ostatecznie zinterpretowano, jako krater poimpaktowy. Odkrycia dokonał duński geolog Adam Garde. Przez wiele lat studiował on budowę geologiczną Grenlandii i dotarł do wielu faktów, których nie był w stanie wyjaśnić. Ostatecznie zaproponował wyjaśnienie w postaci upadku asteroidy.

Ustalenie przyczyny zmian geologicznych było możliwe dzięki odkryciu na wyspie szczególnych minerałów, które tworzą się w bardzo wysokich temperaturach, takich, jakie powstają w wyniku uderzenia małej planetoidy lub asteroidy.

Naukowiec doszedł do wniosku, że około 3 miliardy lat temu doszło do takiego zderzenia na terenie dzisiejszej Grenlandii. Według niego sprawcą był olbrzymi asteroid. Ustalono, że spadł on w południowo-zachodniej części wyspy gdzie po dzień dzisiejszy znajduje się tam krater o średnicy 100 km.

W ustaleniach brali udział zaproszeni specjaliści z Wielkiej Brytanii, Szwecji i Rosji, dzięki temu zebrano odpowiednią ilość materiału dowodzącego poprawność teorii upadku dużego ciała niebieskiego. Według obliczeń asteroida, która uderzyła w Grenlandię musiała mieć przynajmniej 30 kilometrów średnicy. Krater początkowo miał 500 km średnicy, ale zredukowały go procesy erozyjne.

Sam Garde przyznaje, że nie wiadomo do końca czy asteroida uderzyła w ląd czy też wtedy znajdowało się tam morze, ale krater tej wielkości i tak napełniłby się woda morską.

W przeszłości Ziemia nie posiadała gęstej atmosfery, co sprzyjało docieraniu do jej powierzchni nieproszonych gości z kosmosu. W czasach dzisiejszych większość gruzu spala się w atmosferze, ale upadek ciała o tych wielkościach nawet dzisiaj stanowiłby wielkie niebezpieczeństwo.

Trzeba przyjąć do wiadomości, że zdarzenia ciał niebieskich z Ziemią są częścią natury, z jaką obcujemy. Naukowcy twierdzą, ze znana jest lokalizacja około 180 kraterów powstałych w wyniku spadających asteroid. Największy z nich znajduje się w Afryce Południowej a krater ma średnicę 300 km.