Już dawno podejrzewano, że promieniowanie kosmiczne pełni ważna rolę w naszym klimacie poprzez "zasiewanie" części chmur na Ziemi. Najnowsze badania na ten temat opublikowano niedawno w magazynie Nature Communications. W atmosferze, promieniowanie kosmiczne powoduje jonizację cząsteczek wody powodując ich przekształcenie w aerozol co skutkuje powstawaniem chmur piętra wysokiego. 

To już bezsprzeczny fakt, że promieniowanie kosmiczne wpływa na ziemski klimat indukując powstawanie chmur na Ziemi. W taki sam zresztą sposób działa promieniowanie słoneczne. Teraz gdy ponad półtora roku przed planowanym minimum znaleźliśmy się w sytuacji prawie ograniczonej aktywności naszej gwiazdy, większe znaczenie w tworzeniu nowych chmur uzyska promieniowanie kosmiczne.

Najnowsze badania wskazują, że około 5 proc.  jąder kondensacji w ziemskich obłokach ma pochodzenie kosmiczne, czyli zostały "zasiane" przez oddziaływanie naładowanych cząstek elementarnych z kosmosu. Według naukowców gdy Słońce jest bardziej aktywne, albo gdyby w pobliżu wybuchła supernowa, co zwiększyłoby emisje, to w ten sposób powstawałoby nawet 50 proc. chmur.

Proces ten jest cykliczny i występował na powierzchni Ziemi już wielokrotnie. W XVII wieku zaczęła się przez to tak zwana mała epoka lodowcowa. Zdecydowanie obniżenie temperatury zbiegło się z tak zwanym Minimum Maundera, czyli okresem znacznego zmniejszenia liczby występujących na tarczy plam słonecznych. Właśnie teraz obserwujemy podobne okresy bez jakichkolwiek regionów aktywnych. Oznacza to, że w praktyce jedyne zjawiska solarne związane są z emisjami naładowanych cząstek z dziur koronalnych. 

Mała liczba aktywnych regionów odpowiada niskiej aktywności słonecznego pola magnetycznego, co z kolei wpływa na zmniejszenie rozmiaru i siły słonecznej heliosfery, ochronnej magnetycznej bańki która otacza cały Układ Słoneczny. Zatem, jeżeli pole magnetyczne Słońca się osłabiło to więcej promieniowania tła dotrze do nas i powstanie więcej chmur indukowanych przez oddziaływanie promieniowania kosmicznego.

To z kolei zwiększy albedo Ziemi i więcej energii słonecznej odbije się od naszej atmosfery, co powinno spowodować efekt ochłodzenia klimatu. Jednak obecnie do gry wkroczył też metan dlatego wcale nie koniecznie zakończy się to obecnie podobnie jak w XVII wieku gdy Bałtyk zamarzał a na środku stała sezonowa karczma dla wędrujących saniami z Rzeczpospolitej do Szwecji.

Aktualne pomiary pola magnetycznego naszej gwiazdy oraz ilości plam słonecznych pojawiających się na jego tarczy wykazują na trwające minimum. O ile nie nastąpią jakieś nieprzewidziane wydarzenia, jak te z września tego roku, gdy Słońce zaczęło strzelać rozbłyskami X najsilniejszymi w tym cyklu, to można podejrzewać, że dochodzimy do minimum aktywności Słońca wcześniej niż spodziewali się tego astrofizycy.

Istnieją przewidywania, wedle których stoimy na progu zdecydowanego zmniejszenia liczby plam słonecznych.  Jeśli doda się do tego naturalne cykliczne wahania orbity Ziemi możemy podejrzewać, że w perspektywie najbliższych 30 - 50 lat. gdy metan może już nie być w stanie równoważyć skutków, czeka nas poważne ochłodzenie klimatu. 

Nie wiadomo obecnie czy będzie ono na tyle stałe, że można będzie mówić o nowej epoce lodowcowej, ale wiadomo z dużą dozą pewności, że interglacjał, czyli okres międzylodowcowy nie będzie trwał wiecznie i prędzej czy później, dobiegnie końca, dlatego trzeba to rozważać, że może do tego dojść.