Aktywność wulkaniczna na świecie pozostaje na bardzo wysokim poziomie. Jak wyliczył portal Volcano Discovery obecnie mamy do czynienia z 35 jednoczesnymi erupcjami wulkanicznymi o różnym poziomie intensywności.

Zdecydowana większość z nich znajduje się w obrębie tak zwanego Pacyficznego Pierścienia Ognia. Gdy patrzy się na powyższe zdjęcie można zobaczyć ten obszar w formie zaznaczenia. W centralnym punkcie mapy mamy gorący punkt, Hawaje a w obrębie wybrzeży Oceanu Spokojnego rzeczywiście jest teraz bardzo dużo ognia.

Największa erupcja wpływająca bezpośrednio na ludzi ma obecnie miejsce w Indonezji. Bardzo gwałtowna erupcja przebiega wciąż w obrębie wulkanu Sinabung. Ewakuowano tam kilkanaście tysięcy osób, a emisje popiołu spowodowały w okolicy coś, co bywa nazywane wulkaniczną zimą. Oprócz niego w samej Indonezji jest jeszcze 6 wulkanów na różnym poziomie erupcji.

^{Erupcja wulkanu Sakurajima w Japonii - foto:twitter}

Warto odnotować to, co dzieje się w Japonii, gdzie jeszcze bardziej aktywny niż zwykle stał się wulkan Sakurajima. Wspominaliśmy też o przejawach wulkanizmu około 1000 kilometrów od Tokio, którego wynikiem jest powstanie w tamtym miejscu nowej wyspy.

^{Erupcja wulkanu Etna - Foto: Sacha Di Bartolo}

Nie sposób też nie wspomnieć o tym, co dzieje się na Sycylii, gdzie Etna wybucha raz za razem wyrzucając w powietrze fontanny lawy. Niektóre z tych paroksyzmów są tak znaczne, że lawa wystrzeliwuje do 800 metrów ponad krater. Erupcja z 24 listopada była tak poważna, że w promieniu kilkudziesięciu kilometrów spadł deszcz składający się z fragmentów skał wulkanicznych i pyłu.

Poważnie wygląda też sytuacja na Kamczatce gdzie oprócz wielkiego wulkanu Kluczewska Sopka duża aktywność pojawiła się w obrębie wulkanów Siwelucz, Kizimen, Karymski i Żupanowski. Półwysep Kamczacki jest od zawsze bardzo aktywny wulkanicznie i jest to widoczne zwłaszcza w ostatnich tygodniach.

Światowa aktywność wulkaniczna dawno nie była na aż takim poziomie. Jeśli stan ten utrzyma się dłużej można będzie zacząć rozważać, jaki wpływ wywrze to na ziemski klimat. Nie tak dawno temu, bo w 1991 roku doszło do znacznej erupcji wulkanicznej na Filipinach. Wybuch wulkanu Pinatubo spowodował wtedy efekt w postaci obniżenia globalnej temperatury o 0,5 stopnia Celsjusza. Skumulowana ilość materiału wulkanicznego docierającego do wyższych partii atmosfery w wyniku jednoczesnych erupcji w wielu miejscach na świecie może spowodować podobny efekt.

Ekstremalne zbliżenie się do Słońca tak dużej komety jak ISON to zdarzenie bez precedensu. Prawie wszystko, co próbowali przewidzieć astronomowie nie sprawdziło się, teraz jeszcze okazało się, że kometa poleciała inną trajektorią niż oczekiwano.

Na zdjęciach wykonanych przez satelitę SOHO widać wyraźnie, że to, co pozostało z komety C/2012 S1 (ISON) porusza się o kilka stopni innym torem niż ten wytyczony przez modele matematyczne. Wygląda na to, że nie doszacowano wpływu grawitacji gwiazdy na ten obiekt.

Trudno się zresztą dziwić, bo nawet sama NASA skompromitowała się 28 listopada ogłaszając, że kometa ISON została zniszczona. Być może uznano tak, ponieważ zarówno amerykański satelita SDO jak i europejski PROBA2 nie zdołały zaobserwować komety przechodzącej obok Słońca. Uznano zatem, że spłonęła. Wiadomość poszła w świat i potem, gdy kometa znowu się wyłoniła zapanowała konsternacja.

^{Źródło: ESA/PROBA 2}

Zdjęcia z SOHO przedstawiające kometę po peryhelium ewidentnie wskazują na to, że została uszczuplona, częściowo mogła ulec fragmentacji, a na dodatek porusza się inną orbitą niż ta, która została wytyczona wcześniej. Poprzednio informowano, że w perygeum, przypadającym na 26 grudnia, ISON znajdzie się około 60 milionów kilometrów od Ziemi, ale teraz wygląda na to, że może być bliżej o kilka do kilkunastu milionów kilometrów.

Kilkanaście dni po perygeum Ziemia przejdzie przez obszar przestrzeni pełen pyłu kometarnego i już teraz wiadomo, że z tego powodu dojdzie do licznych deszczów meteorów. Specjaliści rosyjscy przewidują, że kulminacja nastąpi między 2 a 4 stycznia 2014 roku. Astronomowie twierdzą, że ze względu na dystans do tego ciała niebieskiego nie powinno dojść do upadku dużych fragmentów, ale biorąc pod uwagę poprzednie spektakularne pomyłki środowisk naukowych nie można tego stwierdzić ze stuprocentową pewnością.

Wczorajszy wieczór był wyjątkowy. Praktycznie cały astronomiczny świat obserwował ekstremalne zbliżenie do Słońca komety C/2012 S1 (ISON). Wszyscy zadawali sobie pytanie - czy przetrwa wielkie temperatury. Wygląda na to, że jej się to udało.

Kometa ISON miała być atrakcją astronomiczna dekady a nawet jak twierdzili niektórzy, stulecia. W rzeczywistości te określenia wydają się trochę na wyrost, bo jakkolwiek kometa była i nadal jest niezwykła, to miano to jest nieuzasadnione ze względu na to, że niezwykły pokaz, jakiego się spodziewano raczej się nie odbędzie.

Wczoraj około godziny 19:37 kometa ISON znalazła się w peryhelium, które według najnowszych informacji wyniosło 1,1 miliona kilometrów. Do momentu, gdy zbliżała się jeszcze do gwiazdy zaczęła bardzo ładnie budować swą jasność, aż do kulminacji w postaci osiągnięcia magnitudy -4,4. Niestety im bliżej powierzchni gwiazdy się znajdowała tym bardziej zaczęła blaknąć.

W kluczowym momencie utraciliśmy ją z oczu, ponieważ przykryła ją tarcza koronagrafu. Wszyscy czekali z niecierpliwością na jej ponowne wejście w pole widzenia. Po pewnym czasie było już jasne, że jądro komety ISON zostało bardzo poważnie uszczuplone. Niektórzy od razu obwieścili jej fragmentacje, ale wygląda na to, że mimo wszystko przetrwała i leci dalej.